ფსევდოშიზოფრენია

ფსიქოზური მდგომარეობა, კლინიკური სურათით მოგვაგონებს შიზოფრენიას, მაგრამ მისგან განსხვავდება სიმპტომთა გენეზით და თავისებური მიმდინარეობით. ცეკის მიხედვით, არჩევენ ფსევდოშიზოფრენიული სინდრომების სამ ჯგუფს: I. ეპილეფსოიდური ფ., დამახასიათებელია ბოდვითი იდეები, სმენითი ჰალუცინაციები, დეპერსონალიზაციის და დერეალიზაციის მოვლენები, რომლებიც უმეტესად აღმოცენდება ეპილეფსიური გულყრების შემდეგ ან ცნობიერების ხანმოკლე დაბინდვის მდგომარეობასთან დაკავშირებით. ეპილეფსიური ანამნეზის არარსებობის დროს დიაგნოსტიკურ მნიშვნელობას იძენს დამახასიათებელი ცვლილებები ეეგ-ზე და ანტიეპილეფსიური მკურნალობის შედეგი. II. ნევროზული ფ., აღმოცენდება ნევროზულ და სენსიტიურ პიროვნებებში. რეაქტიულ-ფსიქოგენური დასაწყისი. ტიპურია ბრალდების და ცოდვიანობის იდეები, შეუპოვარი სუიციდური ცდები. აღინიშნება კატატონიური და ჰებეფრენიული სიმპტომატიკა. III. სიმპტომური ფ., შეესაბამება წარმოდგენას სომატოგენურად განპირობებული (ეგზოგენური) ფსიქოზების შესახებ, რომლებიც მიმდინარეობს შიზოფორმული სიმპტომატიკით. ყველა ფორმისათვის დამახასიათებელია გაუცხოების არარსებობა, ავადმყოფები არიან მისაწვდომი კონტაქტისათვის, ემოციურად შენარჩუნებული. Rümke H.C., 1958; Zee N., 1966