პროცესი, რომელიც ხასიათდება გახსებების შესაძლებლობის და დასწავლული მასალის კვლავწარმოქმნის თანდათანობითი შესუსტებით. პირველად გამოკვლეული იყო ებინგჰაუზის (Ebbinghaus H., 1885) მიერ, რომელმაც ექსპერიმენტულად შეისწავლა დავიწყების ტავისებურებები. შემდგომმა გამოკვლევებმა აჩვენა, რომ დავიწყების ტემპი დამოკიდებულია: დამახსოვრებული მასალის მოცულობაზე, მის შინაარსზე და მისი შეთვისების ხარისხზე, დამახსოვრებული და ინტერფერირებული მასალის მსგავსებაზე, დამახსოვრებული მასალის მნიშვნელობის ხარისხზე, მის ჩართვაზე სუბიექტის მოქმედებაში და ა.შ.
Source: ფსიქიატრიული ენციკლოპედია / შემდგ.: აკაკი გამყრელიძე, ნანა ნიკოლაიშვილი. - თბ. : მერანი-3, 1999 (მერანი-3). - 468გვ. ; 28სმ.. - ბიბლიოგრ.: გვ. 465-467. - ISBN 99928-34-40-4.