ვასილ აბაევი

დაბადების ადგილი: სოფელი კობი, ყაზბეგის რაიონი.

დაამთავრა ლენინგრადის უნივერსიტეტი 1925 წელს.

მუშაობდა მოსკოვში, რუსეთის მეცნიერებათა აკადემიის ენათმეცნიერების ინსტიტუტში. 1928–1930 წლებში მოღვაწეობდა თბილისში სსრკ მეცნიერებათა აკადემიის კავკასიის ისტორიის და არქეოლოგიის ინსტიტუტში, II მსოფლიო ომის წლებში  ცხინვალისა და ვლადიკავკაზის სამეცნიერო–კვლევით ინსტიტუტებში. მის მთავარ შრომებს "ნართების ეპოსი" (1945), "ოსური ენა და ფოლკლორი" (1949), "ოსური ენის ისტორიულ-ეტიმოლოგიური ლექსიკონი" (ტ. 1-2, 1958–1973) დიდი მნიშვნელობა აქვს ირანულ ენათა კვლევისათვის, ქართულ–კავკასიური და ირანულ ენათა კონტაქტების შესწავლისათვის. კავკასიის ხალხთა ეთნოგრაფიის და ფოლკლორის საერთო ელემენტების კვლევის თვალსაზრისით საყურადღებოა მისი სტატიები: "არმაზის ბილინგვის გარშემო" (საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის მოამბე, 1944, ტ.5, №8), "შოთა რუსთაველის პოემის "ვეფხისტყაოსნის" ფოლკლორული საფუძვლის  შესახებ" (Известия АН СССР, 1966, т.25 в.4), "პოემა "ვეფხისტყაოსნის" ირგვლივ" (თსუ შრომები, 1967, ტ.118, სერია 6 რუსულ ენაზე). ფილოლოგიურ მეცნიერებათა დოქტორი (1963). პროფესორი (1969). ლექსიკოგრაფი.

წყარო: საქართველო: ენციკლოპედია: ტ.I.–თბ., 1997.–გვ.10; ქართული ენა: ენციკლოპედია. - თბ. 2008. -გვ.9; runivers.ru

• 1984 - საქართველოს მეცნიერებათა დამსახურებული მოღვაწე
• 1983 - სსრკ სახელმწიფო პრემია
• 1957 - ჩრდილოეთ ოსეთის ასსრ მეცნიერების დამსახურებული მოღვაწე