დიმიტრი ბატონიშვილი

XV საუკუნის სახელმწიფო მოღვაწე; ალექსანდრე I დიდის (1412–1442) ძე; იგი გარკვეული პერიოდი ქართლის გაღმა მხარეში ("წყალს–იქით" – სათარხნო, საჯავახიანო, საციციანო) "მეფის" ტიტულით მოღვაწეობდა; ქართლის ამ ნაწილში მართვის უფლებამოსილება დიმიტრი ბატონიშვილმა მამის სიცოცხლეშივე მოიპოვა – "წყლის იქით" მისი საუფლისწულო მამული იყო; ალექსანდრე I დიდის გარდაცვალების შემდეგ მისმა ძმამ, საქართველოს მეფე ვახტანგ IV–მ (1442-1446), ცნო არსებული ვითარება; დიმიტრის ბატონიშვილობა "პროვინციის მეფობაში გადაიზარდა"; 1433 წელს ალექსანდრე I–მა დიმიტრი ბატონიშვილი "დიდი ძღუენით" წარგზავნა შემოსული დამპყრობლის "შარუხის" (შაჰრუხის) კარზე მშვიდობის დამყარების მიზნით ზავის დასადებად; დიმიტრი ბატონიშვილმა ეს მისია წარმატებით შეასრულა; არაერთ ისტორიულ დოკუმენტში დიმიტრი ბატონიშვილი "მეფედ" არის მოხსენიებული ან თავად ამტკიცებს დოკუმენტებს ამ ტიტულით; ასევე იხსენიება დიმიტრი ბატონიშვილი გარდაცვალების შემდეგაც; კათოლიკოს ნიკოლოზ ამილახვრის (XVII ს.) გუჯარით ალესანდრე I–ის ვაჟს, გიორგი VIII–ს "წყალს–იქით მამული დიდი ნაქონი დიმიტრი ბაგრატიონისა" სამთავისის ეკლესიისათვის შეუწირავს.

წყარო: საქართველო: ენციკლოპედია: ტ.2. – თბ., 2012. – გვ.433