იოსებ ყიფშიძე

დაბადების ადგილი: სოფელი რგანი, ახლანდელი ჭიათურის რაიონი.

დაამთავრა პეტერბურგის უნივერსიტეტის აღმოსავლურ ენათა ფაკულტეტი 1911 წელს.

იყო თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის გამგეობის სწავლული მდივანი და ქართული ენის პირველი პროფესორი; 1918-1919წწ. ქართული ენის კათედრის გამგე; სამეცნიერო-პედაგოგიურ მოღვაწეობას შეუდგა "აღმოსავლეთის პრაქტიკულ აკადემიაში", კავკასიური ენების შესწავლის კურსებზე; აქ მან რუსულ ენაზე გამოაქვეყნა "ქართული ენის გრამატიკა" (1911); 1914 წელს პეტერბურგში გამოსცა "მეგრული ენის გრამატიკა ტექსტებითა და ლექსიკონით"; 1915 წელს იყო  პრივატ-დოცენტი და აღმოსავლურ ენათა ფაკულტეტზე კითხულობდა ქართული ენის კურსს; 1917 წელს დაბრუნდა საქართველოში, მონაწილეობდა თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის დაარსებაში; იკვლევდა ქართველურ ენებს, მათი აგებულებისა და ისტორიის საკითხებს; აღსანიშნავია მისი გამოკვლევები: "დამატებითი ცნობები ჭანურის შესახებ" (1911), "ასიმილაციისა და დისიმილაციის წესი ქართულსა და მეგრულში" (1919-1920); აკაკი შანიძისა და მისი რედაქციით გამოქვეყნდა სულხან-საბა ორბელიანის "ქართული ლექსიკონი" (1928) და სხვა; მისი პირადი არქივი დაცულია ხელნაწერთა ეროვნულ ცენტრში (არქივი შემოსწირა თინათინ ყიფშიძემ 2001 წელს).

წყარო: მამულიშვილთა სავანე. - თბ., 1994. - გვ.361

• დღიურები, ჩანაწერები (თანაავტორი). - თბილისი, ინტელექტი, 2013. - 202 გვ. - ISBN: 978-9941-446-41-2