ნიკოლოზ ზაზუნაშვილი

დაბადების ადგილი: სოფელი მარტყოფი, გარდაბნის რაიონი.

დაამთავრა საქართველოს პოლიტექნიკური ინსტიტუტის არქიტექტურის ფაკულტეტი 1971 წელს; თბილისის სახელმწიფო სამხატვრო აკადემიის არქიტექტურის ფაკულტეტი 1975 წელს.

1975-1989წწ. მუშაობდა არქიტექტორად, მთავარ არქიტექტორად; 1989 წლიდან საქართველოს ძეგლთა დაცვის მთავარი სამმართველოს ხუროთმოძღვრული მემკვიდრეობის ცენტრის მთავარი არქიტექტორია; ეწევა პედაგოგიურ მოღვაწეობას თბილისის სახელმწიფო სამხატვრო აკადემიის არქიტექტურის ფაკულტეტის რესტავრაციის განყოფილებაზე; მისი ძირითადი ნამუშევრებია: განთიადის სამნავიანი ბაზილიკის რესტავრაცია-კონსერვაცია (1979); წითელი საყდარი იგოეთში (1981); მარტყოფის გუმბათიანი ეკლესია (1981); ბოლნისის წმ. თევდორეს ეკლესია (1983); კასპის წმ. თევდორეს ეკლესია (1984); ბოჭორმის წმ. გიორგის ეკლესია (1986); გოსტიბეს ეკლესია (1987); კაბერის ეკლესია (1987); შიომღვიმის ხუროთმოძღვრული ანსამბლი (1976); ბიჭვინთის ნაქალაქარის კონსერვაცია (1979); რატევანის წმ. გიორგის ეკლესია (1985); დუშეთის გუმბათიანი ეკლესია (1989); ნიკო ბურის სახლი მუხრანში (1988); თუშმალიშვილების ეკლესია მარტყოფში (1986); თბილისის N1 საშუალო სკოლის რესტავრაციის პროექტი და სხვა; არის ძეგლთა დაცვის მთავარი სამმართველოს სამეცნიერო-მეთოდური საბჭოს წევრი; დაჯილდოებულია პრემიით "1996 წლის საუკეთესო არქიტექტურული ნაწარმოებისათვის".

წყარო: საქართველოს არქიტექტორთა და მშენებელთა ენციკლოპედია. -თბ., 2017.-გვ.232-233; პრემია "საგურამოს" ლაურეატები: 2003-2017 წლები/რედაქტორ-შემდგენლები: ანდრო ბედუკაძე, ლანა უნდილაშვილი.-საგურამო, 2017.-გვ.164

• საქართველოს არქიტექტორთა კავშირი, წევრი (1984-)

• 2013 - პრემია "საგურამო" (ნომინაცია - ხელოვნება)
• 1995 - ღირსების მედალი