პეტრე შარია

დაბადების ადგილი: სოფელი თაგილონი, გალის რაიონი.

ოთხკლასიანი სკოლის დამთავრების შემდეგ დაამთავრა დაწყებითი სკოლა ქალაქ ზუგდიდში. 1919-1920წწ. სწავლობდა სოხუმის საოსტატო(სამასწავლებლო) სემინარიაში; 1922-1924წწ.  თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში; 1924-1926წწ. სწავლობდა მოსკოვში, ნ.კ. კრუპსკაიას სახელობის კომუნისტური აღზრდის აკადემიაში, ხოლო 1926-1929წწ. რუსეთის საზოგადოებრივ მეცნიერებათა სამეცნიერო-კვლევითი ინსტიტუტების ასოციაციასთან (РАНИОН) არსებულ ასპირანტურაში.

სწავლასთან ერთად პარალელურად ეუფლებოდა ფილოსოფიურ დისციპლინებს მოსკოვის უმაღლეს სასწავლებლებში(მათ შორის, მოსკოვის პირველ უნივერსიტეტში); ასპირანტურის დამთავრების შემდეგ დატოვებული იყო კომუნისტური აკადემიის ფილოსოფიის ინსტიტუტის თანამედროვე ბურჟუაზიული ფილოსოფიის კრიტიკის სექციის სწავლულ მდივნად და მენდელეევის სახელობის ქიმიურ-ტექნოლოგიური ინსტიტუტის ფილოსოფიის კათედრის გამგედ; 1930-1931წწ. მუშაობდა საქართველოს განათლების კომისარიატის კოლეგიის წევრად და მეცნიერების სექტორის უფროსად, ხოლო 1931-1932წწ. საქართველოს ცენტრალურ აღმასრულებელ კომიტეტთან არსებული მარქსიზმ-ლენინიზმის ინსტიტუტის დირექტორის მოადგილედ; 1932-1934წწ. იყო თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ფილოსოფიის კათედრის გამგე; 1934-1936წწ. მუშაობდა საქართველოს კომუნისტური პარტიის თბილისის საქალაქო კომიტეტში სამდივნოს წევრად და პროპაგანდისა და კულტურის განყოფილების გემგედ, იქიდან გადაყვანილი იყო ცენტრალური კომიტეტის მეცნიერებისა და პროპაგანდის განყოფილებათა გამგედ; 1938-1943წწ. მუშაობდა სსრ კავშირის შინაგან საქმეთა კომისარიატის ცენტრალურ აპარატში ერთ-ერთი სამმართველოს უფროსად; იყო მთავარი ინიციატორი 1946 წელს დაფუძნებული ფილოსოფიის ინსტიტუტის შექმნისა; 1943-1948წწ. მუშაობდა საქართველოს კომუნისტური პარტიის ცენტრალურ კომიტეტში – მდივნად იდეოლოგიურ დარგში; 1948-1952წწ. იყო თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში პედაგოგიურ სამუშოზე; 1966 წლიდან მუშაობდა საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის შოთა რუსთაველის სახელობის ქართული ლიტერატურის ინსტიტუტის თეორიულ განყოფილებაში უფროს მეცნიერ-თანამშრომად; 1968-1978წწ. შეთავსებით ასწავლიდა ესთეტიკას თბილისის სახელმწიფო სამხედრო აკადემიაში, საიდანაც გადავიდა ვ.ი. ლენინის სახელობის პოლიტექნიკურ ინსტიტუტში, სადაც ასპირანტებს ასწავლიდა ფილოსოფიას. 1932 წელს მიენიჭა პროფესორის სამეცნიერო წოდება, ხოლო 1934 წელს -  ფილოსოფიის მეცნიერებათა დოქტორის სამეცნიერო ხარისხი; სხვადასხვა დროს არჩეული იყო საქართველოს კომუნისტური პარტიის რაიონულ და საქალაქო კომიტეტებში და ცენტრალურ კომიტეტში, აგრეთვე – საქართველოს ცენტრალური აღმასრულებელი კომიტეტის წევრად და საქართველოსა და სსრ კავშირის უმაღლესი საბჭოების დეპუტატად. იცოდა ექვსი ენა(რუსული, ინგლისური, ფრანგული, გერმანული, იტალიური, ესპანური).

წყარო: ინფორმაცია მოგვაწოდა ფილოსოფიის მეცნიერებათა დოქტორმა, პროფესორმა გურამ ყორანაშვილმა.

• საქართველოს მეცნიერებათა აკადემია, ნამდვილი წევრი (1944-1952)

• შოთა რუსთაველის მსოფლმხედველობისა და შემოქმედების ზოგიერთი ძირითადი საკითხი (ავტორი). - თბილისი, მეცნიერება, 1976. - 231გვ.
• თანამედროვე ბურჟუაზიული ესთეტიკის ძირითად მიმართულებათა კრიტიკა (ავტორი). - თბილისი, საქ. სსრ საზ-ბა "ცოდნა", 1969. - 32გვ.
• ეგზისტენციალიზმის ესთეტიკურ-ლიტერატურული თეორიის კრიტიკული მიმოხილვა (ავტორი). - თბილისი, მეცნიერება, 1968. - 117გვ.
• ლენინის დროშით : მარქსიზმ ლენინიზმის ძირითადი საკითხები (ავტორი). - ტფილისი, სახელგამის გა-მა, 1934. - 101გვ.