ფისტიკა

"ფისტიკა" სახელი შეურქმევიათ, რადგან თვალბისტიანი, ანუ ბრმა ყოფილა; ა. შანიძის აზრით, "ბისტიკა" სომხური "პსტიკ"(პატარა)–იდან მიღებული სიტყვაა; მისი ბიოგრაფიული ცნობები არა არის ცნობილი; ყოფილა ათვალწუნებული მელექსე, რომელიც სტვირსა და ჭიანურზე დასამღერებელ შაირებს თხზავდა; თეიმურაზ II(1700–1762) აგდებულად იხსენიებს ლექსში "გაბაასება რუსთველთან", სადაც "ბისტიკა ცრუს" უწოდებს; ფისტიკას მემკვიდრეობა, მართალია, უკვალოდ არის დაკარგული, მაგრამ ტრადიციული ცნობებით იგი მიჩნეულია ახალი სალექსო საზომის – ფისტიკაურის, ლექსის ორმარცვლოვანი საზომის დამამკვიდრებლად; ფისტიკაურში დაცულია გარეგანი რითმა, ეს საზომი ცნობილი გახდა ფისტიკაურის(ბისტიკაურის, პისტიკაურის) სახელით; ა. შანიძის მოსაზრების თანახმად "ფისტიკაურის" სალექსო ფორმა არქაულია და მისი შემომტანი ქართულ მწერლობაში ფისტიკა არ უნდა იყოს; XI-XII საუკუნეების ქართველი პოეტი, აშუღი.

წყარო: ქართული მუსიკის ენციკლოპედიური ლექსიკონი. – თბ., 2015. – გვ. 468; ქართველი პოეტები : ენციკლოპედია / შეადგინა ალექსანდრე ელერდაშვილმა.- თბ.,2021.-გვ.307