ბეგლარ ორბელიანი

XIX საუკუნის დასაწყისის ერთ-ერთი თვალსაჩინო პოეტი. 

საქართველოში რუსეთის პოლიტიკას ემსახურებოდა, თუმცა ერთ ლექსში ანტირეჟიმულ განწყობილებასაც ამჟღავნებს. 1803 წელს კოლეგიის მრჩევლის წოდება ებოძა, 1809 წელს - პოლკოვნიკის ჩინი. მონაწილეობდა მთიულეთის 1804 წლის აჯანყების ჩახშობაში, თურქებთან ბრძოლაში (1807); 1809 წელს ახალციხის ფაშასთან მოსალაპარაკებლად იქნა გაგზავნილი; იმავე წელს ცოლად მოიყვანა გიორგი II-ის ასულის - ნინოსა და გრიგოლ დადიანის ასული ეკატერინე; 1811 წელს თავის სიდედრს პეტერბურგში გაჰყვა; 1814 წელს სამეგრელოშია; 1818 წლის ერთი საბუთის თანახმად, დმანისში იმყოფებოდა. უფრო გვიანდელ დოკუმენტებში მისი კვალი ჯერჯერობით არ ჩანს. იცოდა რუსული. მის ლექსებში გვხვდება რუსიციზმები - "სევერ", "პარიჟელნი", "პოლშა", "სტიხნი". მის ლექსებში ზოგიერთი მითოლოგიზმი და ანტიკურ სამყაროსთან დაკავშირებული ცნებები (ლირა, ავრორა, ორფეოსი, "ელინთ სტიხნი - იამბნი" და სხვ.), მხოლოდ ქართული წყაროებიდან არ უნდა მომდინარეობდეს. უთუოდ მასვე ეკუთვნის "პეტრე, ქართველთა დღეს დიდებაო..., რომელიც არაერთგზის გამოქვეყნებულა. იგი ანონიმურად არის S 1534-ში. ამ კრებულში პოეტის სხვა ლექსებიც არის წარმოდგენილი. შეიმჩნევა ტექსტუალური თანხვედრა პოეტის სხვა ლექსებთან. 

წყარო: ჟურნალი "ლიტერატურული ძიებანი", N20, 1999, ავტორი ირაკლი კენჭოშვილი.