ლეონიდ ლეიბენზონი

დაბადების ადგილი: ქ. ხარკოვი.

დაამთავრა მოსკოვის უნივერსიტეტი 1901 წელს.

1920 წლის 15 ოქტომბერს გამართულ თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის პროფესორთა საბჭოს სხდომაზე განიხილებოდა საკითხი პროფესორ ლეიბზონის თეორიული ფიზიკის კათედრის მეორე პროფესორად არჩევის შესახებ, თუმცა საბჭოს გადაწყვეტილებით, დადგენილების მიღებამდე აუცილებელი იყო, ფაკულტეტს საბჭოსათვის მიემართა კათედრაზე მეორე პროფესორის ადგილის შემოღების შესახებ. ამავე წლის 29 ოქტომბრის სხდომაზე კი პროფესორი ლეიბზონი აირჩიეს თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის მეორე პროფესორად ფიზიკის კათედრაზე. 1921 წელს აირჩიეს ბაქოს პოლიტექნიკური ინსტიტუტის პროფესორად. 1922 წელს იგი დაუბრუნდა მოსკოვის უნივერსიტეტს, სადაც გარდაცვალებამდე მოღვაწეობდა. 1925 წელს მისი ინციატივით მოსკოვში ჩამოყალიბდა სსრკ პირველი ნავთობსარეწი ლაბორატორია. 1934-1936 წწ. იყო მოსკოვის სახელმწიფო უნივერსიტეტის მექანიკის სამეცნიერო კვლევითი ინსტიტუტის დირექტორი. ლეიბენზონის ერთ-ერთი ძირითადი ნაშრომია "დრეკადობის თეორიის ამოცანათა გადაწყვეტის ვარიაციული მეთოდები" (1943). იგი ფუძემდებელია მიწისქვეშა ჰიდრავლიკისა, რომელმაც უდიდესი როლი ითამაშა ნავთობის საბადოთა დამუშავების მეცნიერული საფუძვლების შექმნაში. მეცნიერი მექანიკისა და ნავთობის მოპოვების დარგში.

წყარო: საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკა (1918-1921): ენციკლოპედია -ლექსიკონი. -თბ., 2018.-გვ.240; ვიკიპედია - თავისუფალი ენციკლოპედია: ru.wikipedia.org; საქართველო: ენციკლოპედია: ტ.5. -თბ.,2023. -გვ.323-324

• სსრკ მეცნიერებათა აკადემია, აკადემიკოსი (1943-)

• 1949 - ლენინის ორდენი
• 1945 - ლენინის ორდენი
• 1944 - შრომის წითელი დროშის ორდენი
• 1943 - სტალინური პრემია