ქრისტესია დგებუაძე

წერდა ქალთა სოციალურ მდგომარეობაზე. დარწმუნებული იყო, რომ  "შემხუთავ ქალის ბორკილებს გასწყვეტს გრიგალი მომავალისა". უკანასკნელად დაწერა: "ჰაუ სოფელო,... ჭაბუკს რომ მასვი მწარეო, მიეცი ისევ ძალა სულს, სევდები უკუ ჰყარეო, რომ ციურ ენით ვადიდო ჩემი სამშობლო მხარეო. მისთვის გავზარდე ქალ-ვაჟნი,... გაგიქროთ სევდა... მწარეო". (ამ ლექსის დამთავრებისთანავე დამბლა დაეცა). მისი გამოუქვეყნებელი ლექსების მაწილი ინახებოდა იოსებ გრიშაშვილთან. გარდაიცვალა ქუთაისში. მგოსანი-ლირიკოსი.

წყარო: ქართველ მოღვაწეთა ლექსიკონი, 1801-1952: ტ. I ა-დ / იოსებ იმედაშვილი.-თბ.,2018.-გვ.845