ალექსანდრე ბაგრატიონ-მუხრანელი

ალექსანდრე ბაგრატიონ-მუხრანბატონის მამა ირაკლი კონსტანტინეს ძე იყო ნამდვილი სახელმწიფო მრჩეველი, დედა ეკატერინე ივანეს ასული არგუტინსკაია–დოლგორუკოვა. ცხოვრობდნენ სანკტ-პეტერბურგში. ალექსანდრე 1872 წლის 16 აგვისტოს ჩაირიცხა ნიკოლოზის კავალერიის სასწავლებელში, რომლის დამთავრების შემდეგ, 1874 წლის 7 აგვისტოს, კორნეტის ჩინით გაამწესეს ლეიბ-გვარდიის ცხენოსანთა პოლკში. 1877 წელს იბრძოდა კავკასიის ფრონტზე თურქების წინააღმდეგ; ამავე წლის 8 ნოემბერს დააწინაურეს პორუჩიკად; 1878 წელს თავი გამოიჩინა ყიზილ–ტაპის ბრძოლაში,  1880 წელს კი ყარსის აღებისას; 1878 წელს ალექსანდრე ბაგრატიონ–მუხრანელმა გამოცდები ჩააბარა და ჩაირიცხა რუსეთის იმპერიის გენერალური შტაბის აკადემიაში, მაგრამ არ დაუმთავრებია, რადგან 1880 წლის 5 ნოემბერს კვლავ პოლკში მიავლინეს სამხედრო სამინისტროს კანცელარიაში სამუშაოდ; 1881 წლის 12 აპრილს დააწინაურეს შტაბს–როტმისტრად; 1885 წლის 3 დეკემბერს ალექსანდრე ირაკლის ძე გადაიყვანეს კავალერიის კადრების თადარიგში; აქტიურ სამწყობრო მსახურებას იგი დაუბრუნდა 1890 წლის 1 აპრილს, როცა როტმისტრის ჩინით ერთი წლისა და ცხრა თვის განმავლობაში მეთაურობდა ლეიბ–გვარდიის საცხენოსნო პოლკის ესკადრონს; 1893 წლის 30 აგვისტოს მიიღო პოლკოვნიკის წოდება; 1895 წლიდან ალექსანდრე ბაგრატიონ–მუხრანბატონი ირიცხებოდა კავკასიის სამხდრო ოლქის ჯარების შემადგენლობაში; 1902 წლის 22 თებერვალს დაინიშნა 44–ე დრაგუნთა ნიჟეგოროდის პოლკის უფროსად; 1904 წლის 10 ივლისს მიანიჭეს გენერალ–მაიორის წოდება და დანიშნეს საცხენოსნო პოლკის ლეიბ–გვარდიის მეთაურად; 1905 წელს იყო მისი საიმპერატორო უდიდებულესობის ამალის წევრი; 1906 წლის ზაფხულიდან ალექსანდრე ბაგრატიონ-მუხრანელს არანაირი თანამდებობა არ ეკავა; 1917 წლის 6 აპრილს მან მიიღო გენერალ–ლეიტენენტის სამხედრო წოდება და სამსახურიდან გადადგა; ალექსანდრე ბაგრატიონ–მუხრანელს ცოლად ჰყავდა მარია გოლოვაჩოვა, ვიცე-ადმირალ დიმიტრი გოლოვაჩოვისა და ჰოლანდიელი ლეონიდა ჰესენის ქალიშვილი. მათ შეეძინათ ქალ–ვაჟი: ნინო (1882-1972) და გიორგი  (1884-1957). ნინა ბაგრატიონი, ნიკოლოზ მეორის დედის ფრეილინა იყო.  გიორგი ბაგრატიონი ცხოვრობდა თბილისში მეუღლესთან (პოლონელი არისტოკრატის სიგიზმუნდ ზლოტნიცკის ასული ელენე) და სამ შვილთან ერთად (ირაკლი, მარიამი და ლეონიდა); 1918 წლის შემოდგომაზე ალექსანდრე ირაკლის ძე ბაგრატიონ-მუხრანბატონი მეფის არმიის სხვა ყოფილ გენერლებთან და ოფიცრებთან ერთად ქ. პიატიგორსკში მძევლად აიყვანეს და 19 ოქტომბერს, ღამით, მხეცურად აჩეხეს; გიორგი ბაგრატიონმა, დიდი რისკის ფასად, მამის ცხედარი თბილისში გადმოასვენა და დაკრძალა კალოუბნის ეკლესიაში, რომელიც კინოთეატრ "რუსთაველის" ადგილზე მდებარეობდა. მოგვიანებით, როდესაც ეკლესიის დანგრევა გადაწყდა, გენერალი ვერის სასაფლაოზე გადაასვენეს. ალექსანდრე ბაგრატიონ-მუხრანბატონის დაღუპვის შემდეგ მისი მეუღლე და ქალიშვილი ემიგრაციაში წასვლამდე ცოტა ხნით თბილისში ცხოვრობდნენ; ნინო ბაგრატიონმა მთელი ცხოვრება ემიგრაციაში გაატარა, არ გათხოვილა; 1921 წელს გიორგი ბაგრატიონის ოჯახიც ემიგრაციაში წავიდა, რამდენიმე წლის შემდეგ დაბრუნდნენ, მაგრამ 1931 წელს საბოლოოდ დატოვეს სამშობლო; ემიგრაციაში ყოფნისას, 1946 წელს, გიორგი ბაგრატიონი ბაგრატიონთა სამეფო სახლის მეთაურად გამოცხადდა; 1957 წელს, მისი გარდაცვალების შემდეგ ტახტის მემკვიდრის ტიტულის  მფლობელი გახდა მისი ვაჟი, ირაკლი ბაგრატიონ-მუხრანელი.

წყარო: შექმენით საკუთარი ისტორია: mematiane.ge; საქართველოს სამეფო: georoyal.ge

• 1978 - წმინდა ანას III ხარისხის ორდენი (მახვილებითა და ბაფთით)
• 1913 - წმინდა ვლადიმირის II ხარისხის ორდენი
• 1911 - წმინდა ანას I ხარისხის ორდენი
• 1907 - წმინდა სტანისლავის I ხარისხის ორდენი
• 1880 - წმინდა ვლადიმირის IV ხარისხის ორდენი (მახვილებითა და ბაფთით)
  ყარსის აღებისას გამოჩენილი სიმამაცისთვის
• 1877 - წმინდა ანას IV ხარისხის ორდენი