კოლხეთის დაბლობის ბრინჯაო-ადრერკინის ხანაში (დაახლოებით ძვ.წ. XXIV, XXIII-VIII, VII ს.ს.) ძირითად სამოსახლოდ გამოიყენება ხელოვნურად გამართული ბორცვები, რომლითაც არის მოფენილი როგორც ზღვისპირა ზოლი, ასევე შიდა მხარე. მათი კონცენტრაცია შეინიშნება მდინარეების რიონ-ფიჩორის, აბაშა-ნოღელის, ენგურ-კოდორის, ცივი-ხობის, ჩოლოქ-ოჩხამურის და ყორანთა წყლის-მუჩიას აუზებში.