რელიგიურ-ზნეობრივი აღზრდის ტრადიცია ოდითგანვე იღებს სათავეს. როგორც კი ქრისტიანობა ოფიციალურ რელიგიად გამოცხადდა, ეკლესია-მონასტრებთან დაარსდა სკოლები, რომელთა დანიშნულება უპირველესად მომავალი თაობის სულის ფორმირებაზე ზრუნვა იყო. შესაბამიასდ, შეიქმნა რელიგიური აღზრდის მდიდარი პედაგოგიკური მემკვიდრეობა, რასაც უდიდესი მნიშვნელობა ენიჭებოდა თუნდაც იმ მოტივაციით, რომ ანტიკური და თანამედროვე ცივილიზაციის კრიზისები არსებითად დაკავშირებული გახლდათ რელიგიისაგან განდგომასთან ან მის დეგრადაციასთან.
XVII-XVIII საუკუნის პედაგოგიკის კლასიკოსების შემოქმედება ამ კუთხის საკმაოდ საინტერესო თვალსაზრისებს გვთავაზობს.