გურამ-გურამ.

შენ ასეთი ამინდი გეყვარებოდა. ჩაიცვამდი იმ შენს მაღალყელიან ბათინკებს, გახვიდოდი ქუჩაში და აადგაფუნებდი გუბეებს.

მე მძულს წვიმა. დავდგებოდი ფანჯარასთან, ფარდას ოდნავ გადავწევდი, სულ ოდნავ, და ვუყურებდი, როგორ დადის გურამ-გურამი წვიმაში.

ჩემ სახლთან გავლისას არ ამოიხედავდი. ისედაც გეცოდინებოდა, რომ ასეთ ამინდში ფანჯრებთან გოგოები დგანან და გიყურებენ.

მე როცა ქუჩაში გავდივარ, ყოველთვის შემოდგომაა. დავდივარ და ბაბუა კოტესავით ვუყურებ შემოღობილ ხეებს.

ამ დროს მგონია, ეს ქალაქი უჰორიზონტისხაზო ტრამალია, ეს მე ვდგავარ ხესავით და მიყურებენ ის შენი მუსტანგები. სიყვითლეში გარინდულები, აჭიმული კისრებით.

მე მეშინია ცხენების. ბავშვობაში ბებიაჩემის სოფელში ამიყვანდნენ ხოლმე. დამტოვებდნენ იქ რამდენიმე დღით. დაკრეფდა ბებიაჩემი ქორფა კენკეშას, გაფცქვნიდა სათითაო ღეროს, ჩააწებდა ნაღებში და მაჭმევდა. მესამე დღისთვის ლოყები მებრაწებოდა ზუსტად ისე, როგორც იმ გოგოს, ნათელას, შენს მოთხრობაში. იმ მოთხრობაში, მე რომ მიყვარს. შემსვამდა მერე ცხენზე ბებიაჩემი და არყის ხეებით დაჩრდილული გზით მაბრუნებდა სახლში, მშობლებთან. ვირწეოდი და მთელი ძალით ვებღაუჭებოდი უნაგირს. არ იყო ის ცხენი თვირთვილა, არავინ წაიყვანდა დოღში, არც არსად გადაიჩეხებოდა. ისეთი ცხენი იყო, მოთხრობასაც არავინ დაწერდა იმაზე, მაგრამ მე მაინც მეშინოდა. და რაც უფრო ვიზრდებოდი, უფრო მეტად მეშინოდა, ცხენისა ხო და კიდევ იმის, ცხენების მოყვარული ბიჭი არ შემყვარებოდა.

გადავრჩი, გურამ-გურამ. შენ ჩემ დაბადებამდე დიდი ხნით ადრე მოკვდი.

მე არ ვცეკვავ. ის ვარ, ვინც კუთხეში ჯდება და ჩუმად უყურებს, როგორ ცეკვავენ სხვები ისე, როგორც შენს მოთხრობებში ლამაზკაბიან გოგოებზე და ზღვაზე. ზოგჯერ ცხოვრებაც ასეთი გამომდის: ვჯდები კუთხეში და ვუყურებ, როგორ ცხოვრობენ სხვები ისე, როგორც შენს მოთხრობებში ლამაზკაბიან გოგოებზე, ბათინკებიან ბიჭებზე, ზღვაზე და მთებზე. ისეთი გრძნობაა, თითქოს კიდეებჩამპალ ნავში ვწევარ, ტალღებზე ვირწევი და ველოდები, როგორ ამომათრევს ვინმე მუნჯი კაცი შავი, თევზისსუნიანი წყლიდან.

რა ქნან ჩემნაირმა გოგოებმა, გურამ-გურამ. ვერაფერს იზამენ, სანამ შენნაირი ბიჭები დადიან დიდი, მძიმე ბათინკებით და აი ასეთ ამბებს ყვებიან. ისე ყვებიან, ვითომ ჩვეულებრივი იყოს ეს ყველაფერი, ყურძნის დამწიფებასავით ჩვეულებრივი. მაგრამ მე და შენ ხომ ვიცით, რომ ყველა შემოდგომა გადასატანია.

და ზოგჯერ ცხოვრება ისეთია, როგორც სიკვდილი მთებში. შეგუბდება და ყელში გაჩრილი ბურთებით დადიხარ. ამ დროს ერთიც არავინ არის, სულაც წერილი მიწერო და მოუყვე. ჰოდა ასე გამოვიდა – აი ახლა, ერთ ჩვეულებრივ შემოდგომაში, ზის ერთი ულამაზო გოგო და შენი სიკვდილიდან ნახევარი საუკუნის შემდეგ სასიყვარულო წერილს გწერს.

კიდევ მოგწერ. მაინც სულ იმათ ვწერ, ვინც არ მიპასუხებს.

გურამ-გურამ-გურამ.