1795 წლის სახსოვრად

აგერ ამოდგა აჩრდილი,

აკლდამის კარი გაიღო;

რა ფრიად შეწუხებულა,

ხელში ფრანგული აიღო...

მოჰგვარეს ლურჯი ტაიჭი,

ნალმა ძგრიალი გაიღო.

თვალთაგან ცრემლ-დანადენსა

სისხლი უცინის მკლავზედა,

მაინც არ ტყდება მოხუცი,

ხელი უვლია ხმალზედა;

გასცქერის ტფილისისაკენ,

აღშფოთებული ძალზედა;

იწვება ჩვენი ქალაქი,

ალი შემჯდარა ალზედა.

იქ მიშველება სწადიან,

თავს ესხმის გუნდი მტერისა;

უხმობს იმერთ და ამერთა,

ვისაც თავი აქვს შველისა.

მოუვლენ არაგველები, -

გულ-გადალევით ელისა.

სადა ჰყავს შავარდნის გუნდი,

ვაჟკაცნი ლომის ფერანი?

ტახტი დაუწვეს მეფესა,

ქვეყანა ქმნილა ვერანი.

სრულ სისხლით გადაბასრულან

მწვანე ივერთა ველანი.

ფარფაშობს აღა-მაჰმადი,

თამაშობს იმის მერანი.

სადაა ქართველთ ბიჭები,

ვით გასძლონ ამის მზერანი?

- ვაჰმე, სადა და სადღაა,

კრწანისზე გასწყდენ ყველანი.

უხმობს, უწოდებს მხედართა...

დადუმებულან ენანი...

თამარს და ვახტანგს მიართვეს

ტანზედ წყლულების თმენანი.

ვაჰ, რომ მათ შთამაოებას

დაგვეხშო ყურთა სმენანი:

სისხლის დაღვრასთან სწორად გვაჩნს

ქაღალდს ნათითხნი მელანი.

1895 წ.