(ქიზიყ.) ხნულის თავი და ბოლო, საქცევი, მიწის ის ადგილი, სადაც გუთნეული უნდა მობრუნდეს და ახალ კვალს უნდა დაადგეს. ზომის ერთეულივითაც არის; იტყვიან: ერთი გუთნი საქცევზე (100 – 150 საჟ.) (ს. More…
(ქიზიყ.) ხვნის დროს მიწის ნაკვეთისათვის ერთჯერ ირგვლივ შემოტარება გუთნისა (ს. მენთეშ.). =ქართულ კილო-თქმათა სიტყვის კონა. წ. 1, 2. ღლონტი, ალექსანდრე. - თბილისი : განათლება, 1974.
(ქიზიყ.ქართლ.) გუთნის დედა, გამოცდილი მეგუთნე, გუთნის მმართველი, მას უკიდია ხელი გუთანზე და ხვნის სარისტას ეწევა; ჩვეულებრივ ხარ გუთნის პატრონი ( ს. მენთეშ.). სდრ.: დ. ჩუბ., ქეგლ. More…
(ქიზიყ.) ხის კოჭი, კორა, რითაც მიმაგრებული ფრთა გუთანზე (ს. მენთეშ.). =ქართულ კილო-თქმათა სიტყვის კონა. წ. 1, 2. ღლონტი, ალექსანდრე. - თბილისი : განათლება, 1974.
(ქიზიყ.) გუთნის ის ნაწილი, კუდი, რაზეადც გუთნისდედას ხელი უვლია (ს. მენთეშ.). =ქართულ კილო-თქმათა სიტყვის კონა. წ. 1, 2. ღლონტი, ალექსანდრე. - თბილისი : განათლება, 1974.
(ქიზიყ.) ფხუკიანი, ცოტა რამე რომ მალე ეწყინება (ს. მენთეშ.). =ქართულ კილო-თქმათა სიტყვის კონა. წ. 1, 2. ღლონტი, ალექსანდრე. - თბილისი : განათლება, 1974.
to main page 
top of page