(ქართლ., ზ. იმერ., ლეჩხ., ქსნის ხეობ.) ფიჩხი (შ. ძიძ., ნ. კეცხ., პ. ხუბ., ბ. წერეთ.); მოჭრილი ხის განასხეპი წვრილი შტოები, ნაკაფის შეშა (მ. ალავ., 2); ფოთოლგაცვენილი ტოტი (ვ. სომხიშვ.). More…
(რაჭ.) ძალზე დაქანებული დაღმართი; აჩქარებით რისამე კეთებასაც ნიშნავს (ვ. ბერ.). See also: ფურთუხი =ქართულ კილო-თქმათა სიტყვის კონა. წ. 1, 2. ღლონტი, ალექსანდრე. - თბილისი : განათლება, More…
(ლეჩხ.) საკოკიას ან კაჭეჭის ეკლიანი თავთავი, რომელსაც დოქზე დააცობენ და მაჭარს გაწურავენ (მ. ალავ., ოკრიბ.). =ქართულ კილო-თქმათა სიტყვის კონა. წ. 1, 2. ღლონტი, ალექსანდრე. - თბილისი : More…
(გურ., იმერ.) ბოლი, კვამლი (ე. ნინ., I, თ. კიკვ.; ს. ჟღ.; დიალექტ., 673); გადატ. ოჯახი; ფ უ ს ტ ი ს გ ა ც ი ე ბ ა კერის მოშლა, ოჯახის განადგურება (ა. ღლ.); ავი კვამლი (საბა; დ. ჩუბ.). More…
(მთიულ.) შეკვრა, ქსოვილში შეკრული ფარჩა ან სხვა რამ (დიალექტ., 569). See also: ფუთა =ქართულ კილო-თქმათა სიტყვის კონა. წ. 1, 2. ღლონტი, ალექსანდრე. - თბილისი : განათლება, 1974.
(თუშ.) ქათმების მიერ ფხვიერი მიწის ქექვა და მასში გორაობა (პ. ხუბ.). =ქართულ კილო-თქმათა სიტყვის კონა. წ. 1, 2. ღლონტი, ალექსანდრე. - თბილისი : განათლება, 1974.
to main page 
top of page