(გურ.) მაღალი, გამხდარი კაცი, თანაც უგერგილო, უშნო (წითელმთა, ი. შილაკაძე). =ქართულ კილო-თქმათა სიტყვის კონა. წ. 1, 2. ღლონტი, ალექსანდრე. - თბილისი : განათლება, 1974.
(ფშ.) ორბის ძახილი, კივილი (ი. ჭყონ.); დიდი ფრინველის, არწივის ხმ (ვაჟა, I, II, ა. შან.). See also: ყარყარი =ქართულ კილო-თქმათა სიტყვის კონა. წ. 1, 2. ღლონტი, ალექსანდრე. - თბილისი : More…
(გურ.) გლეხი; მამაკაცი; ქმარი; ჩ ე მ-ი ყ ა ძ ა ხ-ი ჩემი ქმარი (გ. შარაშ.; ე. ნინ., I, II, თ. კიკვ.; ა. ღლ.; დიალექტ., 667). See also: კაძახი =ქართულ კილო-თქმათა სიტყვის კონა. წ. 1, More…
(ფშ., ხევსურ., თუშ.) ხმლის სამხარიღლიე, ხმლის გადასკიდებელი მხარზე (ვაჟა, IV ა. შან.); მოსართავი იარაღის ან ქამრია; ღვედი (ი. ბუქურ., 137; ა. ჭინჭარ., 307). შდრ. : საბა, ნ. ჩუბ., დ. ჩუბ., More…
(ქიზიყ.) ვერცხლის მასრები, ვერცხლის ძეწკვით შემკული (ს. მენთეშ.). See also: ყაწიმი =ქართულ კილო-თქმათა სიტყვის კონა. წ. 1, 2. ღლონტი, ალექსანდრე. - თბილისი : განათლება, 1974.
(გურ., აჭარ.) აბრეშუმის ჭია; 2. აბრეშუმის პარკის ნარჩენი ძაფის ამოხვევის შემდეგ; მიწაში გადამგბარი აბრეშუმის პარკის ნარჩენი, რასაც ასუფთავებენ და უხეშ ძაფს ართავენ (ა. ღლ.). ◊ More…
(თუშ.) მაღალი მთების მტაცებელი ფრინველი, ძერძერუკი (პ. ხუბ.). =ქართულ კილო-თქმათა სიტყვის კონა. წ. 1, 2. ღლონტი, ალექსანდრე. - თბილისი : განათლება, 1974.
to main page 
top of page