(ქართლ., ქიზიყ., მოხ., მთიულ., თუშ.) რუ; მთაზე ღელის ნავალი გზა (დიალექტ., 641; 608; 563); მთებში დაღარული ადგილები, საიდანაც ჩამოსვლა შეიძლება (ლ. კაიშ.); უწყლო, დაღარული ადგილი ფერდობზე More…
(მესხ.) ორომისებური, მაგრამ სწორკუთხა და ვიწროყელიანი ფიცარი, იყენებენ ახალი ყველის დასაწრეტად („კომუნისტი“, № 294, 1967). =ქართულ კილო-თქმათა სიტყვის კონა. წ. 1, 2. ღლონტი, More…
(ლეჩხ.) დგიმ-სავარცხლის ნაწილი, რომელზედაც შალი ეხვევა (მ. ჩიქ.). =ქართულ კილო-თქმათა სიტყვის კონა. წ. 1, 2. ღლონტი, ალექსანდრე. - თბილისი : განათლება, 1974.
(მესხ.) მარტოხელა, ეული, მწირი ადამიანი. განცალკევებით მდგარ ხეზეც იტყვიან, თუ გაჩანაგებული და ტოტებშემხმარია (ი. მაისურ.). =ქართულ კილო-თქმათა სიტყვის კონა. წ. 1, 2. ღლონტი, More…
to main page 
top of page