(ქართლ.) ადგილი ჭალაში, სადაც საგანგებოდ ახარებენ ეკლიან ბუჩქნარს (ქაცვისას, ასკილისას, ჩიტავაშლასას, ძეძვისას), რომ შემდეგ აჩეხონ და ჯ ა ლ ჯ ი დაამზადონ (შ. ძიძ., ნ. კეცხ., პ. ხუბ.). More…
(ფშ., ხევსურ., თუშ.) ხატში ხალხის დასასხდომი ადგილი (ი. ჭყონ.); ადგილია ხატში, სადაც ხალხი სხდება, (ვაჟა, I, ა. შან.); ნაგებობა დარბაზის გვერდზე, სადაც სალოცავად მოსული ხალხი იყრის თავს (ა. More…
(ლეჩხ.) ტყიან მაღალ მთაში ან მის ყამირ კალთაზე დაშვებული თხრილი, ნაღვარევი, რაზედაც ჯარჯები თრევით ჩამოაქვთ (მ. ალავ., 2). See also: შურო, ჯარჯები =ქართულ კილო-თქმათა სიტყვის კონა. წ. More…
(მოხ.) ორ თითზე წამოსაცმელი რკინა, იყენებენ ჩხუბისას (ო. ქაჯ.). =ქართულ კილო-თქმათა სიტყვის კონა. წ. 1, 2. ღლონტი, ალექსანდრე. - თბილისი : განათლება, 1974.
(გურ.) ღორის ზურგის ხერხემლის წინა ნაწილი. საკლავის კისრიდან აღებულ ხორცს ეძახიან (ს. ჟღ.). =„აგი ს ა ჯ ი ქ ი ო ა“ (ე. ნინ., II, თ. კიკივ.); =ქართულ კილო-თქმათა სიტყვის კონა. წ. 1, More…
(თუშ.) ცხვრის მომვლელის გასამრჯელო ჭედილასა თუ ფულის სახით (პ. ხუბ.). =ქართულ კილო-თქმათა სიტყვის კონა. წ. 1, 2. ღლონტი, ალექსანდრე. - თბილისი : განათლება, 1974.
to main page 
top of page