თავშეკავება

ოთხ მთავარ სათნოებათაგან ერთ-ერთი. ისაა „ზნეობრივი სათნოება, რომელიც ანელებს სიამოვნებათა მიმზიდველობას და ანიჭებს ადამიანს ზომიერების უნარს შექმნილ სიკეთეთა მოხმარებისას. ის უზრუნველყოფს ნების ბატონობას ინსტინქტებზე და პატიოსნების ჩარჩოებში აკავებს სურვილებს. თავშეკავებული ადამიანი სიკეთისაკენ მიმართავს თავის გრძნობად მხარეებს, ინარჩუნებს ჯანსაღ მორიდებულობას, არ მისდევს საკუთარ „ინსტინქტსა“ და საკუთარი „გულის“ „სურვილთა დამაკმაყოფილებელ ძალას“ (ზირ. 5:2). ძველ აღთქმაში თავშეკავება ხშირად იმსახურებს შექებას: „ნუ სდევ გულისთქმას და დაიოკე სურვილი“ (ზირ. 18:30). ახალ აღთქმაში ის „თავშეკავებად“ ან „თავდაჭერილობად“ არის მოხსენიებული: უნდა ვიცხოვროთ „აზრიანად, სიმართლითა და ღმრთისმოსაობით“ (ტიტ. 2:12)” (CCC, 1809).