«ცთომა», «შეცოდება», დადანაშაულება, ბრალდება; «ლალვა»:
- „არა ბრალი ბ რ ა ლ ა ა შენაჩუენებისაგან?“ G, — „არა... ცთომით სცთა შესაჩუენებელისა მისგან“ M, ისუ ნ. 22,20; „უკუნ სცეს, ვის
- იგი უ ბ რ ა ლ ა“ G, — „მისცეს, ვის-იგი შესცოდა“ pb., რიცხ. 5,7; „განკითხვადმდე ნუ ა ბ რ ა ლ ე ბ კაცსა“ ზირ. 11,7;
- „ა ბ რა ლ ე ბ დ ე ს კაცი თჳთ თავსა თჳსსა“ იობ 33 27; „ა ბ რ ა ლ ე ბ ს მათ და ეტყჳს“ ჰებრ. 8,8; „ა ბ რ ა ლ ე ბ დ ე დ
- ურთიერთას“ საქ. მოც. 19,38; „რომელი ა ბ რ ა ლ ე ბ დ ე ს სხუათა, ჯერ-არს მისა, რაჲთა არა იყოს იგი ბ რ ა ლ ე უ ლ“ მ. სწ.
- 272,30; „უკუეთუ შეგემთხჳოს შენ საქმჱ საძნაური, ნუ ა ბ რ ა ლ ო ბ კაცთა“ მ. სწ. 158,26. „იწყო ბრალობად მისა“ DE,— „იწყო მისა
- ლ ა ლ ვ ა და C, მრ. 8, 32; „უტეობთ ბრალობასა თავთა ჩუენთასა“ მ. ცხ. 40r.
Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.
to main page 
top of page