«ბზინვა», ნათელი, სინათლე, სხივი:
- „უკუეთუ ადგილობანსა თჳსსა ეგოს ბ რ წ ყ ი ნ ვ ა ლ ე ბ ა ჲ იგი და არა განეზაოს“ pp.,—„უკუეთუ ადგილსა მისსა ეგოს ბზინვაჲ იგი
- და არა განეფინოს“ G ლევიტ. 14,23; „ბ რ წ ყ ი ნ ვ ა ლ ე ბ ა ჲ მისი, ვითარცა ნათელი“ ამბაკ. 3,4; „გულისხმის-მყოფელნი იგი გამობრწყინდენ, ვითარცა ბ რ წ ყ ი ნ ვ ა ლ ე ბ ა ჲ სამყაროჲსაჲ“ დან. 12,3; „გატეფ ბ რ წ ყ ი ნ ვ ა ლ ე ბ ა ს ა მას
- მზის-თუალისასა“ფლკტ. 144,30; „რაჟამს იხილეს მათ ბ რ წ ყ ი ნ ვ ა ლ ე ბ ა ჲ იგი ცეცხლისაჲ“ თეკლა 116, 19.
Source: აბულაძე ილია. „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები). გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.
to main page 
top of page