ელვა

1. ნათელი, სხივი, ბრწყინვალება:
    

   „ე ლ ვ ა ნ ი წჳმად გარდააქცინის“ ფს. 134,7; „ცეცხლისა მისგან გამოვიდოდეს ე ლ ვ ა ნ ი“ O; ეზეკ. 1,13; „ვხედევდ

   მე ეშმაკსა, ვითარცა ე ლ ვ ა ს ა, ზეცით გარდამოვრდომილსა“ ლ• 10,18; „პირი მისი ვითარცა ხილვაჲ ე ლ ვ ი ს ა ჲ“ O,

   დან. 10,6; „ვითარცა-იგი სანთელი ე ლ ვ ი თ ა განგანათლოს შენ“ ლ. 11,36; „ე ლ ვ ა ჲ საჭურვლისაჲ“ O, ნაუმ 3,2.

   Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.
2. გაელვება:
    

   „იქმნა ე ლ ვ ა ჲ დიდი და ქუხილი“ ი. მოც. 88,42.

   See also: აელვება, ელვარე, ელვარება
   Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.