თავ(ის)-ყოფა

1. «პატივის-ცემა»:
    

   «პატივის-ცემა»: „თავ-უყავ მამასა და დედასა“ C, - პ ა ტ ი ვ-ე ც მამასა შენსა და დედასა შენსა“ მთ. 15,4; „თ ა ვ-უ ყ ა ვ მკურნალსა საჴმარებისა მისისათჳს“ O, ზირ. 38,1; „აჰა თ ა ვ ი-ჰ ყ ა ვ, დაჯედ სახლსა შენსა“ O, IV მფ. 14,10.

2. განდიდება, პატივი; შეკრება:
    

   „არცა ჰშუენის თ ა ვ ი ს-ყ ო ფ ა ჲ კაცისაჲ მის ცოდვილისაჲ“ О, ზირ. 10,26; თავ-ყოფად ყოველივე ქრისტეს მიმართ“ ეფეს. 1,10; „დიდება კაცისა -

   თავ-ყოფაჲ მამისაჲ თჳისისაჲ“ О, ზირ. 3,13; „სარგებელ არს მონისა თავ-ყოფაჲ უფლისა თჳსისაჲ“... და მკოდოვთაი - შევედრებაჲ მდიდართაჲ“ Ath.

   – 11,200v.

   Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.