თხრობა

1. «მითხრობა», «თქუმა», «უწყება», შეტყობინება, მოხსენება:
    

   „უ თ ხ რ ე ს (მ ი უ თ ხ რ ე ს C) მღდელთ-მოძღუართა მათ ყოველი“ მთ. 28,11; „სადა არს, გ ჳ თ ხ რ ა ნ“ C, —

   „სადა არს, ა უ წ ყ ო ს მათ“ DE, ი. 11,57; „უ თ ხ რ ე ს დავითს“ M, I ნშტ. 19,17; „გ ი თ ხ რ ე დ შენ და

   გაუწყედ შენ“ I, ეს. 19,1; „უ თ ხ რ ე ს სახლსა დავითისსა“ I, ეს. 7,2; „მ ი თ ხ რ ე ს მე მღდელთ-მოძღუართა“

   საქ. მოც. 25,15; „ფესტოს უ თ ხ რ ა პავლჱსთჳს მეფესა“ საქ. მოც. 25,14.

2. «მითხრობა»:
    

   „ჴელ-ყვეს ზეგარდამო განწესებად თ ხ რ ო ბ ი ს ა ჲ მის“ C, —ჴელი შეყვეს აღწერად მ ი თ ხ რ ო ბ ა ჲ“ ლ. 1,1; „მიუთხარ თ ხ რ ო ბ ა ჲ“ O, ეზეკ. 17,2.

   See also: გამომთხრობელ-ი, მთხრობელ-ი, მითხრობა, მიმთხრობ-ი, მიმთხრობელ-ი, მისათხრობელ-ი, მიუთხრობელ-ი, მოთხრობა, მომთხრობელ-ი, სათხრობელ-ი, წარმოთხრობა
   Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.