«კეთილის-ქმნა», «კეთება»:
- „კ ე თ ი ლ -ჰ ყ ა ვ წყალობაჲ შენი“ G —„კ ე თ ი ლ-ჰ ქ მ ე ნ წყალობაჲ ესე“ MO, რუთ 3,10; „კ ე თ ი ლ ი მ ი ყ ო მე უფალმან“
- M, — „მ კ ე თ ა უფალმან მე“ G, მსჯ. 17,13; „აბრაჰამს კ ე თ ი ლ ს ა უ ყ ო ფ დ ე ს მის გამო“ O, დაბ. 12,16.
Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.