კითხვა

1. «განკითხვა»; შეკითხვა; წაკითხვა; მოკითხვა, მკითხაობა:
    

   „თქუენ წინაშე ვ ი კ ი თ ხ ე და ბრალ არაჲ ვპოე კაცისა მაგის თანა“ C, —„წინაშე თქუენსა გ ა ნ ვ ი კ ი თ ხ ე და არარას

   ვჰპოვებ კაცისა ამის თანა“ DE, ლ. 23,14; „ი კ ი თ ხ ვ ი დ ა მათგან“ მთ. 2,4; „ჰ კ ი თ ხ ვ ი დ ე ს მას მოწაფენი“

   ლ. 8,9; „ი კ ი თ ხ ე სახარებისაგან“ იპ. -რომ.-კურთხ.ისაკ და იაკ. 64,8; „უწყი-მეა, რასა ი კ ი თ ხ ა ვ“ საქ. მოც.

   8,30; „გ ი კ ი თ ხ ვ ე ნ თქუენ ძმანი ყოველნი“ I კორ. 16,20; “იზმნნიდა და ი კ ი თ ხ ვ ი დ ა და ყვნა ულუკნი და

   განამრავლნა მცნობელნი“ O, IV მფ. 21,6; „ი კ ი თ ხ ვ ი დ ე ს და კუერთხევითა მით მისითა მოუთხრობდეს მას“ O, ოვსე

   4,12.

2. შეკითხვა; მოკითხვა, განკითხვა:
    

   „კ ი თ ხ ვ ი თ მკითხვიდა ჩუენ კაცი იგი“ O, დაბ. 43,7; „კ ი თ ხ უ ა ჲ არქუთ ყოველთა წინამძღუართა თქუენთა“ ჰებრ. 13,24.

   See also: აღმოკითხვა, გამოკითხვა, განკითხვა, განსაკითხავ-ი, განუკითხველ-ი, მკითხველ-ი, მოკითხვა, საკითხავ-ი, უკითხავად, წარკითხვა, წიგნის-კითხვა
   Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.