მითხრობა

1. «თქუმა», «თხრობა» , «მხილება» , «გრძნობა», შეტყობინება, მბობა, «მიგება»:
    

   „მ ი უ თ ხ რ ე ს მღდელმოძღუართა მათ ყოველივე“ C–— „უ თ ხ რ ე ს მღდელ-მოძღუართა მათ ყოველი“ DE,

   მთ. 28,11; „მითხრობით მ ი უ თ ხ რ ა მისთჳს“ G,–-„მხილებით ა მ ხ ი ლ ო მას“ M, II შჯ. 13,9;

   „მ ი ე თ ხ რ ა იოათამს“ G,–„ა გ რ ძ ნ ა ესე იუათარ“ M, მსჯ. 9,7; „ვითარცა მ ი ე თ ხ რ ა მათ“ C,—

   „ვითარცა–იგი ი თ ქ უ ნ ე ს მათა მიმართ“ DE, ლ. 2,20; „მ ი უ თ ხ რ ა სახელი შენი ძმათა ჩემთა“ ჰებრ.

   2,12; „მ ი უ თ ხ რ ნ ე ს მათ სიტყუანი“ pb.,— „მ ო უ გ ნ ე ს მათ სიტყუანი“ G, ისუ ნ. 22,32.

2. მისათხრობელი, მიუთხრობელი.
   «თხრობა», ისტორია; ხარება:
    

   „ჴელი შეყვეს აღწერად მ ი თ ხ რ ო ბ ა ჲ,“ DE,––„ჴელ-ყვეს ზეგარდამო განწესებად თ ხ რ ო ბ ი ს ა ჲ მის“

   C, ლ. 1,1; „რომელთაჲ იყო... დიდებაჲ... და მ ი თ ხ რ ო ბ ა ნ ი“ რომ. 9,4.

   See also: თხრობა
   Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.