მოყუარე

«მოყუასი», «მიყუარი», «საყუარელი», «მეგობარი»:

„აღუთქუთ მე და მ ო ყ უ ა რ ე თ ა ჩემთა“ O,—„აღუთქუთ მ ო ყ უ ა ს თ ა ჩემთა“ I, I ეზრა 8,14; „რაჲთა იჴსნე მ ო ყ უ ა რ ე ნ ი
(ს ა ყ უ ა რ ე ლ ნ ი G) შენნი“ ფს. 59,7; ვხადოდე მე მ ო ყ უ ა რ ე თ ა (მ ი ყ უ ა რ თ ა I) ჩემთა“ O, გოდ. იერემ. 1,19;
„არა ხარ მ ო ყ უ ა რ ე კეისრისაჲ“ DE,—„არა მ ი ყ უ ა რ ხარ კეისრისა“ C, ი. 19,12; „უკუეთუ გლოცვიდეს... მ ო ყ უ ა რ ე შენი“
G,—„უკუეთუ გლოცვიდეს… მ ე გ ო ბ ა რ ი შენი“ pb., II შჯ. 13,6; „უკუეთუ ჰყუარობდეთ მ ო ყ უ ა რ ე თ ა თქუენთა“ მთ. 5,46;
„მტერნი ჩუენნი მ ო ყ უ ა რ ე ჩუენდა ვქმნეთ“ მ. სწ. 36,1.

Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.


	ლექსიკონები Top 10 Feedback Login ძველი ქართული ენის ლექსიკონი (მასალები)