მხილება

1. «შეტყუება», პირში თქმა, განცხადება, «უწყება»:
    

   „ვინ თქუენგანმან მ ა მ ხ ი ლ ო ს მე ცოდვისათჳს“ DE,— „ვინ თქუენგანმან შ ე მ ე ტ ყ უ ე ბ ი ს მე ცოდვათათჳს“ C, ი. 8,46; „არა ნუ ამხილოსა?“ G,—„არა-მე შ ე-ც ა-ა ტ ყ უ ა ს ა?“

   Շ, ფს. 93,10; „ა მ ხ ი ლ ა მათთჳს მეფეთა“ M, I ნშტ. 16,21; „ესე უ მ ხ ი ლ ა ვინმე სავლეს“ Շ,“—„ე უ წ ყ ა სავლეს“ G, საქ. მოც. 9,24; „უკეთურებამან შენმან გ ა ნ მ ხ ი ლ ე ნ

   შენ“ I, იერემ. 2,19; „რომელმან ა მ ხ ი ლ ო ს ზრახვაჲ, მან წარწყმიდოს სარწმუნოებაჲ“ O, ზირ. 27,17; „სიტყუათა შენთა გ ა მ ხ ი ლ ე ს შენ“ ფლპ. მოც. 6,34; „რომელი

   ა მ ხ ი ლ ე ბ დ ე ს მომხუეჭელთა, ნუმცა ე მ ხ ი ლ ე ბ ი ს მას უსამართლოებაჲ“ მ. სწ. 272,32; „მხილებით ა მ ხ ი ლ ო მას“ M,—„მითხრობით მ ი უ თ ხ რ ა მისთჳს“ G, II შჯ. 13,9.

2. «შეტყუება», ყვედრება, პირში თქმა:
    

   „მ ხ ი ლ ე ბ ა დ ყოვლისა ერისა“ G—„შ ე ტ ყ უ ე ბ ა დ ყოვლისა ერისა“ G, ფს. 149,7; „რომელი იმარხვიდეს მ ხ ი ლ ე ბ ა ს ა, უბრძნჱს იყოს“ O, იგ. სოლ. 15,5; „მ ხ ი ლ ე ბ ი ს ა თ ჳ ს უშჯულოებისა

   განსწავლე კაცი“ Շ, ფს. 38,12; „მე სწავლაჲ და მ ხ ი ლ ე ბ ა ჲ მიღირს და თქუენდა ჯერ-არს შეწყნარებაჲ“ მ. სწ. 88,30; „ასწავებნ, ა მ ხი ლ ე ბ ნ და ნუგეშინის-სცემნ“ ი.-ე. 35,29.

   Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.