სხდომა

1. «დამკჳდრება», ჯდომა:
    

   „ერი, რომელი ს ხ დ ა“ მთ. 4,16; „ერი ესე, რომელი ს ხ ე დ ს მთასა მას“ Ο, ივდ. 5,3; რომელთა შორის თქუენ ჰ ს ხ ე დ თ“ G,― რომელთა შორის თქუენ დ ა მ კ ჳ დ რ ე ბ უ ლ ხართ“

   Ο, მსჯ. 6,10; „არცაღა ს ხ დ ე ნ ქუეყანასა შენსა“ O, გამოსლ. 23,33; „რომელნი ს ხ ე ნ ა ნ ბნელსა“ ლ. 1,79; „რომელნი ს ხ ე ნ ე დ უბანთა ზედა“ მთ. 11,16; „ს ხ დ ე ს ერთი

   თავით და ერთი ფერჴით“ C, ი. 20,12.

2. ჯდომა (ბევრისა):
    

   „ს ხ დ ო მ ა ს ა მას მათსა ტაბლასა ზედა“ Ο, III მფ. 13,20.

   See also: აღმსხდომ-ი, აღსხდომა, დასასხდომელ-ი, დასხდომა, ზე-სხდომა, ინაჴით-მსხდომარე, ინაჴით-მჯდომარე, მსხდომარე, სასხდომელ-ი, შესხდომა
   Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.