წიაღი, კალთა; ფერდი; ფოსო, ყურე:
- „დააძინა უ ბ ე თ ა თჳსთა“ O, III მფ. 2,20; „შთაჲგდო უ ბ ე თ ა მისთა“ ანდ.-ანატ. 226,18; „უ ბ ე ნავთა და განსასუენებელ უფალი არს“ იპ. რომ.-კურთხ. მოს. 176,1; „ქვითა სცემდეს და დახეთქეს უბე მისი“
- რიფს. 175,19; „შთავიდა უ ბ ე ს ა მას ნავისასა და ეძინა“ O, იონა 1,5; „მჯდომარე იყო... უ ბ ე ს ა მას შინა“ მ. ცხ. 108v; „უ ბ ე თ ა მათ მისთა... უწოდა მათ ღმერთმან ზღუებ“ ბ. კეს.-ექუს. დღ. 58,28.
Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.