შეწუხება, დაღონება, შეშფოთება, «ზრუნვა», «ვერ-ცოდნა», «გამოძიება»:
- „შ ე ზ რ უ ნ დ ე ს იგინი“ მთ. 17,23; „ეგრევე შ ე ზ რ უ ნ დ ე ს აღოჴრებასა ზედა თავისა თჳსისასა“ О, ბარ. 4, 33; „შ ე ზ რ უ ნ დ ე ს: ვისთჳსმე
- იტყჳს“ C,— „ვ ე რ-ი ც ო დ ე ს, ვისთჳს იტყოდა“ DE, ი. 13,22; „ნუ შ ე ზ რ უ ნ დ ე ბ ი თ“ ვარ. 809. „არა მცირედი შ ე ზ რ უ ნ ე ბ ა ჲ
- (ზ რ უ ნ ვ ა ჲ Շ) იყო ერისა კაცთაჲ მათ“ საქ. მოც. 12,18; „შ ე ზ რ უ ნ ვ ე ბ უ ლ იყო სული ჩემი“ G,— „გ ა მ ო ე ძ ი ე ბ დ ა ჩემგან სული ჩემი“
- Շ, ფს. 76,7; „იყუნეს იგინი შ ე ზ რ უ ნ ვ ე ბ უ ლ და შეურვებულ ჩუენებისა მისთჳს“ საკ. წიგ. II 68,2.
Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.
to main page 
top of page