«მოდევნა», მოყოლა:
- „შ ე მ ო მ ი დ ე გ ი ნ მე“ მრ. 8,34; „რომელი შ ე მ ო მ ი დ გ ე ს მე“ DE, — „რომელი მ ო მ დ ე ვ დ ე ს მე“ C, ი. 8,12; „შ ე მ ო მ ი დ ე გ
- კუალსა ჩემსა“ იპ. რომ.-კურთხ. მოს. 176,18; „შ ე მ ო მ ი დ ე გ მე ეკლესიად“ საკ. წიგ. II 117,8; „შემოგჳდგეს ჩუენ ბარბაროზნი“ ლიმ. 7,32.
- „რომელსა უნდეს შ ე მ ო დ გ ო მ ა ჲ ჩემდა“ მ. სწ. 11,33; „რომელთა ჰნებავს შ ე მ ო დ გ ო მ ა დ ჩემდა“ ლ. 9,23.
Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.