შეღება

1. «შეწირვა», შეტანა, მირთმევა, შეკრება:
    

   „ვერ პოვეს, ვინაჲმცა შ ე ი ღ ე ს იგი“ ლ. 5,19; „შ ე ი ღ ო იგი კარვად“ G, რიცხ. 31,54; „შ ე ი ღ ე ს მთავართა

   ძღუენი მათი წინაშე საკურთხეველისა“ G, —„შ ე ს წ ი რ ე ს მთავართა მათ შესაწირავი მათი წინაშე საკურთხეველსა მას“

   pb., რიცხ. 7,10; „შ ე ი ღ ე თ წინაშე პირსა მისსა“ M, I ნშტ. 16,29; „სთესეთ ფრიად და შ ე ი ღ ე თ მცირედ“ О,

   ანგ. 1,6; „შ ე ი ღ ე თ ყოველი ნაყოფი საუნჯეთა“ О, მალ. 3,10. „უნდა შ ე ღ ე ბ ა ჲ მისი და დადგმაჲ წინაშე მისა“

   ლ. 5,18. „მისცეს ვეცხლი იგი შ ე ღ ე ბ უ ლ ი სახლსა უფლისასა“ M, II ნშტ. 34,9.

2. «შემოვლება»:
    

   „ცუარისაგან ცისა ჴორცნი მისნი შ ე ი ღ ე ბ ნ ე ს“ О, დან. 4,30; „რაჲთა შ ე ი ღ ე ბ ო ს ფერჴი შენი სისხლითა“ G,— „რაჲთა

   შ ე ი ს ო ვ ლ ნ ე ნ ფერკნი შენნი სისხლითა“ Շ, ფს. 67,24. „ხატნი სხენან ვეცხლისანი ოქროჲთა შეღებულნი კარგად“ A-484,315v.

   See also: ღება
   Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.