ყინული

ყინული ზოგადი სახელი არს ყოველთა შეყინებულთა: გაძგიფა არს მცირე შეყინება; ხოლო უკეთუ მდინარე ანუ ტბა გაყინა ვიდრე კაცთ სავალად, უწოდენ ხორგსა, გინა ხორდსა; რა ხორდი მოსქდა და ზედ შესქელებით შეაყენა, უწოდენ შოლარსა; გზანი ანუ ადგილნი თოვლთა ნადნობით მოიყინა, უწოდენ ლიპსა; ნაწვეთთა შეყინებულთა ანუ ზაფხულის წყაროთაგან შეყინებულსა უწოდენ ყინტორსა; მიწათა ქვე განყინებულსა და პირ–მომხვალსა უწოდენ ლიჭყსა; მიწათა ქვათა ოდენ შეყინებულსა – კოპიჭსა B. ყინული ზოგადი სახელი არს ყოველთა შეყინებულთა: უკეთუ დიდნი მდინარენი ანუ ტბა გაყინნეს, ვიდრე კაცთა სავალ იქმნეს, უწოდენ ხორგად; [+ უკეთუ ხორგი მოსქდეს და ზედავე ხორგთა შეაყარნეს (შეაყაროს Cq) შეზრქელებად (შესქელებად Cq), უწოდენ შოლარსა C]; გზანი ანუ ადგილ(ნ)ი ნადნობთა თოვლთაგან ანუ წვიმათა მიერ დენილთა მო(ი)ყინოს, მას ლიპად სახელ–სდებენ (ഗ სახელ–სდებენ ლიპად D); წვეთთა მიერ შეყინებულთა (შეყინებულსა CqD) ანუ ზაფხულის წყაროთა (წყაროსა D) ცივთაგან (ცვართაგან D) შეყინებულსა უჴმობთ (უჴმობენ CqD) ყინტორსა; მიწათა ქვე გა(ნ)ყინულთა (გაყინებულსა D) და პირ–მომხვალსა უწოდენ ლიჭყსა (ლიჭყად CqD); ქვათა ოდენთა მიწათა შეყინებულთა (+ გინა ტავარნათა შეყინებულთა CqD) კოპიჭად სახელ–სდებენ CD. ყინული ზოგადი სახელი არს ყოელთა შეყინებულთა; ხოლო დიდი მდინარე რა გაიყინოს, უწოდენ ხორგად; და გზანი ანუ ადგილი რამე ნადნობთა თოვლთაგან გაყინებულ იყოს, სახელ–სდებენ ლიპად; წყაროთაგან შეყინებულსა ანუ ნაწვეთსა შეყინებულსა უჴმობენ ყინტორად; მიწასა ქვე გაყინებულსა და პირ–მომხვალსა იტყვიან ლიჭყად; ხოლო ქვათა ოდენსა მიწასა შეყინებულსა – კოპიჭად E.