შლუ

შლუ ეწოდების, რომელსა არა აქვნდეს შუბლთა და საფეთქელთა თმანი, ხოლო ქართულთა გარეშეთა ჰამბავთა (ამბვისა D) წიგნთა შინა შლუ ჭკუა–ნაკლებად დაუწერიათ, კეთილადაც უქმნიათ, ვითარცა გარეგან აკლს თმანი მტიერსა, (მტიერთა Cq), ესრეთ მოუსაზრავთ, ვითარმედ ამა კაცსა შინაგანი სიბრძნე აკლს ტვინთა, რეცა ამისთვის შლუ უთქვამ(ს)თ (+ არა თუ სახელი მისი არს D) CaqD. შუბლი ბელატი, შლუს ჭკუა–თხელსაც ვიეთნი უჴმობენ E.