სიყვარული

ერთ-ერთი სამ საღმრთისმეტყველო სათნოებათაგან, შთაგონებული წმიდამყოფი მადლით, რომელიც ადამიანებს ღმრთის აყვანილ შვილებად აქცევს. წმიდა პავლე ამტკიცებს: „ღმრთის სიყვარული ჩაგვესახა გულებში სული წმიდის მეშვეობით, რომელიც მოგვეცა ჩვენ“ (რომ. 5:5); და, ასევე: „თუ მე ადამიანთა და ანგელოსთა ენებით ვლაპარაკობ, ხოლო სიყვარული არა მაქვს, მაშინ ჟღარუნა რვალი ვარ...“ (1 კორ. 13:1). ახალ აღთქმაში ტერმინი აღნიშნავს როგორც ღმრთის სიყვარულს ადამიანთა მიმართ, ასევე, ადამიანის სიყვარულს ღმრთისა და მოყვასისადმი, რაც აგრეთვე მტერთა სიყვარულსაც გულისხმობს (შდრ. მათ. 5:43). იესომ კაცთმოყვარეობა კანონის უმთავრეს ძირად, ახალ და ყველაზე დიდ მცნებად დაადგინა (ლუკ. 10:25-37 და პარ.), რომლის მიხედვითაც განვისჯებით (შდრ. მათ. 25:35-46), ადამიანთა შორის სიყვარული კი ღმრთის მიმართ სიყვარულის დამამტკიცებელ საბუთად წარმოადგინა (შდრ. CCC, 1822-1829).