საკმარისობა

საიდუმლოსმიერი საკმარისობა ეწოდება მონანიებას (ლოცვები ან გულმოწყალე საქმეები), რომელსაც აღმსარებელი უწესებს მონანიეს აღსარებისას მისი პირადი მდგომარეობის გათვალისწინებით და მისი სულიერი სიკეთის მიღწევის მიზნით. საკმარისობის აუცილებლობა იქიდან მომდინარეობს, რომ საიდუმლოსმიერი მიტევება აბათილებს ცოდვას, მაგრამ ვერ ანაზღაურებს ცოდვის მიერ მიყენებულ ყველა ზიანს. ამიტომაც მონანიემ რამე უნდა გააკეთოს საკუთარი დანაშაულის გამოსასყიდად, უნდა „დააკმაყოფილოს“, ანუ შესატყვისად უნდა აანაზღაუროს თავისი ბრალეულობის შედეგები (შდრ. CCC, 1459-1460).