სიმტკიცე

ერთ-ერთი ოთხ კარდინალურ სათნოებათაგანი (დანარჩენი სამია: კეთილგონიერება, სამართლიანობა, თავშეკავება). სიმტკიცე გულისხმობს სულიერ შეუპოვრობას საკუთარი ვალდებულების შესრულებისას. თავის „თეოლოგიის შეჯამებაში“ (Summa theologiae) წმიდა თომა აკვინელი განსაზღვრავს სიმტკიცეს, როგორც „სათნოებას, რომელიც უკუაგდებს დაბრკოლებებსა და სირთულეებს, რომლებიც ხელს უშლის ნებას, შეასრულოს მართებული ქმედება“ და ამტკიცებს, რომ ისაა „ნებისმიერი სათნოების პირობა, რადგან აბსოლუტურად მოითხოვს ნებისყოფის მტკიცე მიზანმიმართულებას“. სიმტკიცეა, აგრეთვე, ერთ-ერთი სული წმიდის შვიდ ნიჭთაგან. ამ შემთხვევაში ის განსხვავდება სათნოებისაგან, რადგან ჩვენი ძალისხმევიდან კი არ მომდინარეობს, – თუნდაც არ გვაკლდეს ღმრთის მადლი, – არამედ სული წმიდის ქმედებიდან მომდინარე ნიჭია.