სამება

სამების ცნება გამოხატავს ერთი ღმრთის საიდუმლოებას (რჯლ. 6:4; ეს. 45:5), რომელიც სამ პიროვნებადაა – მამა, ძე და სული წმიდა – გამოცხადებული. ძველ აღთქმაში იგი მხოლოდ სიმბოლურადაა წარმოჩენილი, მკაფიოდ კი ახალ აღთქმაშია გამოცხადებული (მათ. 3:16, შმდ.; 28:19; მარკ. 1:10, შმდ.; ლუკ. 1:35; 3:22; საქმ. 2:33; 20:27), სადაც პავლე და იოანე სამერთიანი ლოცვისა და სარწმუნოების ფორმულებით გამოხატავენ მას (შდრ. 1 კორ. 12:4-6; 2 კორ. 13:13; იოან. 14:17.21.23.26; 15:26; 16:7.13.17). ქრისტიანულმა ტრადიციამ რწმენის ეს ჭეშმარიტება პირველივე ხანებიდან მიიღო. „დიდაქე“ (I საუკუნის მეორე ნახევარი) გვირჩევს, რომ ნათლისღება უნდა აღსრულდეს „მამის, ძისა და სული წმიდის სახელით“; მსგავსი ხასიათისაა იუსტინეს, ირენეოსისა და ტერტულიანეს განცხადებები (II საუკუნე), რაკი „კათოლიკური სარწმუნოება მდგომარეობს ერთადერთი ღმრთის მხოლოდ სამებაში თაყვანისცემაში, სამება კი – ერთობაშია, პიროვნებათა აღრევისა და მათი არსის დაცალკევების გარეშე: სხვაა მამა ღმრთის პიროვნება, სხვა – ძისა და სხვა – სული წმიდისა, მაგრამ ერთადერთია ღმრთაებრიობა მამის, ძისა და სული წმიდისა, თანაბარი დიდება, მარადიული – სიდიადე“ (სიმბოლო Quicumque, DS, 75). მაშასადამე, წმიდა სამების საიდუმლოება ქრისტიანული სარწმუნოებისა და ცხოვრების მთავარი საიდუმლოებაა, რომელშიც თანაზიარებისაკენ არიან მოხმობილნი, ნათლობის მადლით, მორწმუნენი რწმენის ბურუსსა და, სიკვდილის შემდეგ, მარადიულ ნათელში (შდრ. CCC, 232-267).