უკვდავება

ტერმინი აღნიშნავს სიკვდილის შემდეგ არსებობის გაგრძელების რწმენას, რომელიც დასაბამიდანვე რელიგიასთან იყო დაკავშირებული. ქვის ხანის ადამიანებს სიკვდილის შემდეგ პიროვნული არსებობა სწამდათ. ბერძნულ სამყაროში უკვდავებისა და სამშვინველის უკვდავების შესახებ უმთავრესად პლატონი საუბრობდა. ეს ცნება, მკვდრეთით აღდგომის ცნებასთან ერთად, ეკლესიის მოძღვრების ნაწილად იქცა (DS, 902) და უკვდავების ქრისტიანული კონცეფციის საფუძველს წარმოადგენს. ქრისტეს მკვდრეთით აღდგომისა და ზეცად მისი ამაღლების რწმენაში ქრისტიანთათვის ცხადია, რომ სიკვდილის შემდეგ ახალი სიცოცხლე დედამიწაზე ახალი სხეულის შეძენაში კი არ მდგომარეობს, არამედ სხეულებრივი არსებობის გარდასახვაში მამა ღმერთთან თანაზიარებად. ამასთან დაკავშირებით კათოლიკე ეკლესიის კატეხიზმო ამბობს: „ყველანი აღდგებიან იმ სხეულებით, რომელთაც ახლა ფლობენ“ (999), მაგრამ ეს სხეული დიდების სხეულად, „სულიერ სხეულად“ გარდაიქმნება (1 კორ. 15:44).