საერო ინსტიტუტები

XVIII საუკუნიდან აღმოცენებული საკრებულოები (პროცესი უფრო ინტენსიური XX საუკუნეში გახდა), რომელთა წევრები – საერო და სასულიერო პირები – უთავსებენ ერთმანეთს საერო პროფესიულ საქმიანობასა და სახარებისეულ დარიგებათა თანახმად ცხოვრებას, ამავე დროს, არ ატარებენ საგანგებო სამოსს და არ მისდევენ კლაუზურის წესს ან რამე სხვა დადგენილ ნორმას. საერო ინსტიტუტთა იურიდიული სტატუსი გაურკვეველი იყო მანამ, სანამ პიუს XII-მ არ აღიარა ისინი დადგენილებით Provida Mater Ecclesia (1947) და დეკრეტით Primo feliciter anno (1948). ამგვარად, კანონიკური თვალსაზრისით, საერო ინსტიტუტები განსხვავდება როგორც რელიგიურ საკრებულოთაგან (ორდენები და საძმოები), ისე აღთქმათა არმქონე საერთო ცხოვრების საზოგადოებათაგან. საერო ინსტიტუტთაგან ყველაზე ცნობილია: ოპუს დეი (Opus Dei), კარდინალ ფერარის წმიდა პავლეს ძმობა, მამა ა. ჯემელის ღმრთის სასუფევლის მისიონერები (Missionari del regno di Dio di padre A. Gemelli).