პელაგიელობა

V საუკუნეში წარმომავლობით ინგლისელი (ან ირლანდიელი) მოწესის მიერ დამკვიდრებული ერესი, რომელიც მადლის თემას შეეხებოდა. უარყოფს პირველქმნილი ცოდვისა და მის შედეგთა სიმძიმეს. განიხილავს ადამიანის თავისუფლებას, როგორც დამოუკიდებელსა და საკმარისს ხსნის მოსაპოვებლად, ხოლო ქრისტეს მიიჩნევს მნიშვნელოვნად, უმთავრესად, მისი, როგორც ნიმუშის, თვალსაზრისით. პელაგიელობის ყველაზე მტკიცე მოწინააღმდეგე იყო წმიდა ავგუსტინე, რომელიც ხაზს უსვამდა მადლის, როგორც ღმრთის მიერ ადამიანისთვის გაწეული უანგარო დახმარების მნიშვნელობას. ეფესოს კრებამ (431) დაგმო პელაგიელობის იდეები. მოგვიანებით სანახევროდ პელაგიურმა მოძრაობამ წამოაყენა მოძღვრება როგორც ღმრთის მადლის, ისე ადამიანი ნების აუცილებლობის შესახებ, თუმცა, მის თანახმად, ადამიანს რწმენისკენ მადლი უბიძგებდა. ეს მოძღვრება დაგმო ორანჟის კრებამ (529).