პრელატურა

შეიძლება იყოს პიროვნული ან ტერიტორიული.
ა) პიროვნული პრელატურა პიროვნული ხასიათის საერო იურისდიქციული სტრუქტურაა, ანუ არ ხასიათდება ტერიტორიული ნიშნით და დაწესებულია განსაკუთრებული სამწყსო მიზნებისთვის. შედგება საერო სამღვდელოთაგან – მღვდელმსახურთა და დიაკონთაგან (CIC, კან. 294); „ის იმართება სამოციქულო ადმინისტრაციის წესდებებით და მას დაწესებული ჰყავს საკუთარი განმგებლის სახით პრელატი, რომელსაც აქვს უფლება, დააფუძნოს ეროვნული თუ საერთაშორისო სემინარია, განაწესოს მოწაფეები დიოცეზებში და ხელდასხმაზე წარადგინოს ისინი პრელატურის სამსახურში“ (CIC, კან. 295);
ბ) ტერიტორიული პრელატურე არის „ტერიტორიულად შემოსაზღვრული ღმრთის ხალხის განსაზღვრული ნაწილი, რომელზე ზრუნვაც, განსაკუთრებულ მიზეზთა გამო, მიენდობა პრელატს..., რომელიც განაგებს მას, როგორც დიოცეზის ეპისკოპოსი, როგორც მისი საკუთარი მოძღვარი“ (CIC, კან. 370).