რწმენის თავისუფლება

რწმენის თავისუფლების უფლება თვით ადამიანის ბუნებას ეფუძნება, ვისი პიროვნული ღირსებაც თავისუფლად მიმართავს ადამიანს იმისაკენ, რომ იგი ამქვეყნიურ წესრიგს აღმატებულ ღმრთაებრივ ჭეშმარიტებას მიემხროს. რწმენის თავისუფლების უფლება მკაფიოდაა გამოხატული და ჩამოყალიბებული ვატიკანის II კრების მიერ დეკლარაციაში Dignitatis humanae (1965), სადაც ნათქვამია: „რელიგიასთან მიმართებით არავინ უნდა იყოს იძულებული, იმოქმედოს სინდისის წინააღმდეგ და არავის უნდა შეექმნას დაბრკოლება, სათანადო საზღვრებში, იმისათვის, რომ იმოქმედოს თავისი სინდისის შესაბამისად კერძოდ თუ საჯაროდ, პიროვნულად თუ გაერთიანების ფარგლებში“ (DH, 2; შდრ. CCC, 2104-2109). ეკლესიის ისტორიაში რწმენის თავისუფლების პრინციპი ნელა მკვიდრდებოდა, რამდენადაც ეკლესია ხისტად მიიჩნევდა თავის ვალდებულებად ყველა ადამიანის ჭეშმარიტ რწმენასთან მიყვანას. რელიგიური თავისუფლების საკითხს განეკუთვნება ერთგვარად სახელმწიფოს მოვალეობა, არ შეუქმნას დაბრკოლება საეკლესიო ხელისუფალთ რელიგიის გავრცელებაში.