საიდუმლოება

ელინურ ბერძნულში სიტყვას ჰქონდა ორმაგი მნიშვნელობა, საერო და რელიგიური. პირველ შემთხვევაში აღნიშნავდა საიდუმლოებას, ანუ დაფარულ სიმართლეს ან რამე სინამდვილეს; მეორე მნიშვნელობით, მრავლობით რიცხვში (საიდუმლოებანი), აღნიშნავდა რელიგიური ინიციაციის (განდობის) წესებს, რომლებიც განდობილებს სრულიად საიდუმლოდ უნდა შეენახათ. ახალ აღთქმასა და წინარეთანამედროვე თეოლოგიაში სიტყვა აღნიშნავს ქრისტეს ხსნის მარადიული ჩანაფიქრის გამოცხადებას; ქრისტეს ცხოვრების მოვლენებს როგორც ამ ჩანაფიქრის განხორციელებასა და გამოცხადებას. თანამედროვე თეოლოგიაში საიდუმლოება აღნიშნავს სარწმუნოების ჭეშმარიტებებს, რამდენადაც ისინი სცილდება ჩანაფიქრისა და გაგების ადამიანის ინტელექტუალურ უნარებს; ან იმ შეცნობას, რომლისკენაცაა მიმართული ადამიანი თავისი სულის არსებითი ტრასცენდენტობის წყალობით, რომელიც ხსნის მას გონებითა და სიყვარულით, უსასრულობის მიმართ.