Etym. ბერძ. ekklesiastikós „ეკლესიასთან დაკავშირებული“, შემდეგ ლათ. ecclesiasticus It. Diritto ecclesiastico სახელმწიფოს იურიდიული მოწყობის ნორმათა ერთობლიობა, რომელიც რელიგიურ საკითხებს წარმართავს. თავდაპირველად ტერმინი გამოიყენებოდა კანონიკური სამართლის სინონიმად და მხოლოდ აუგსბურგის სამშვიდობო ზავის შემდეგ (1555) პრინციპით „ვინც მართავს, მისია რელიგია“ (cuius regio eius et religio) გამოთქმამ „რელიგიური სამართალი“ განსხვავებული შინაარსი შეიძინა და საბოლოოდ, დღეს მიღებული მნიშვნელობით დამკვიდრდა.
Source: პეტროზილო, პიერო. ქრისტიანობის ლექსიკონი/პიერო პეტროზილო; [იტალ. თარგმნა მარიკა სააკაშვილმა; რედ. მერაბ ღაღანიძე; სულხან-საბა ორბელიანის სასწ. უნ-ტი, ქრისტ. თეოლოგიისა და კულტ. ცენტრი]. - თბ.: სულხან-საბა ორბელიანის სასწ. უნ-ტის გამოც., 2011. - 434გვ.; 24სმ.. - ყდაზე: ბერნარდო დადი „ნეტარი ქალწული მარიამის გვირგვინით შემკობა“. - ISBN: 978-9941-0-3408-4